Speciaal voor Bink
Het eerste wat ik dacht toen ik ontdekte dat er mensen bestaan die met dieren kunnen communiceren, was: “Had ik dit maar zes jaar eerder geweten.” Dan had ik Bink meteen kunnen vertellen hoeveel ik hem miste en hoe vaak ik aan hem dacht. Ik had zo’n schuldgevoel dat ik pas zes jaar na zijn overlijden iemand met hem liet communiceren.
Maar wist hij in al die jaren niet hoeveel ik hem miste? Zeker wel. Daar hoef je geen dierentolk voor te zijn. Dieren vangen onze gedachten en gevoelens op, ook nadat ze zijn overgegaan. Elke keer dat ik aan hem dacht, voelde hij mijn gemis en mijn liefde. Alleen al dat besef bracht me troost.
Het eerste contact
Het eerste wat Bink zei tegen de dierentolk was: “Ik ken jou niet.”
Toen ze uitlegde dat ik bij haar leerde communiceren met dieren, reageerde hij enthousiast: “Oh wauw, wat leuk! Ik weet dat ze dit altijd gewild heeft, want ze zei vaak tegen mij: ‘Kon je maar praten, hè?’ Wat ben ik trots op haar.”
Dat raakte me diep.
Tijdens het consult spraken we vooral over de mooie herinneringen. Zo vertelde hij dat hij achter mijn enkels aan zat, omdat hij wist dat ik nooit écht boos kon worden. Hij voelde dat ik vanbinnen moest lachen, zelfs als ik mopperde. Ook legde hij uit waarom hij soms aan de lijn trok: om mij uit mijn hoofd te halen. Wanneer ik te veel in gedachten verzonken was, trok hij mijn aandacht door te snuffelen of ineens stil te staan. “Kom terug in het moment,” leek hij te zeggen.
Dieren zijn zó wijs.
Hij vertelde ook dat hij het fijn vond als hij, wanneer ik weg was, niet in de woonkamer zat. Daar had hij te veel prikkels van auto’s, fietsers en mensen. In de gang of slaapkamer kon hij veel beter tot rust komen. Natuurlijk vond hij het niet leuk als ik weg was, maar hij kon zich wel redden. Dat was een geruststelling, al hoorde ik dit pas na zijn overlijden.
Te vroeg afscheid
Bink is maar acht jaar geworden. Een tumor in zijn buik maakte dat ik hem veel te vroeg moest loslaten. Hij vertelde dat hij wist dat ik veilig was bij Pascal, mijn huidige partner. Tijdens de tijd dat Bink bij mij was, had ik moeilijke relaties gehad. Hij was er altijd voor me, als mijn rots, mijn hondenkind, mijn troost. Met de komst van Pascal voelde hij dat zijn taak werd overgenomen.
Het afscheid kwam te vroeg, maar niet zonder reden.
Hij zei dat hij ontzettend trots is op hoe sterk ik ben geworden en hoe ver ik ben gekomen. Het raakte me opnieuw dat hij me, ook nu, nog steeds ziet en begeleidt.
Nog steeds dichtbij
Natuurlijk wilde ik dat de dierentolk hem doorgaf hoeveel ik van hem houd en hoe erg ik hem nog elke dag mis. Zijn antwoord was prachtig:
“Ik kan Sietske niet missen, want ik zie haar nog geregeld. Ik ben er niet meer lijfelijk, maar ik ben er echt nog wel. Wanneer ze aan me denkt, zonder dat daar een aanleiding voor is, dan ben ik bij haar.”
Sindsdien, als ik zomaar ineens aan Bink denk, zeg ik altijd zachtjes: “Hoi Binkie.” En dan voel ik hem bij me.
Het consult bracht veel verdriet naar boven, alsof ik weer zes jaar terugging in de tijd. Maar dit keer duurde het gevoel minder lang. Daarna maakte de pijn ruimte voor dankbaarheid en mooie herinneringen. Ik weet nu dat ik altijd contact met hem kan maken, als ik dat wil. Dat idee geeft me zoveel rust.
Dankjewel, Bink
Oh, wat heeft hij veel voor me betekend. Hij leerde me wat onvoorwaardelijke liefde is, hoe groot de band tussen mens en dier kan zijn. Hij was mijn hondenkind, mijn maatje, mijn spiegel.
Speciaal voor jou, lieve Bink:
Bedankt voor alles. Voor de liefde, de steun, de troost en het plezier. Voor wie je was en altijd zult blijven. Jij bent en blijft de doglove of my life. 🤍
Liefs,
Sietske
